Daar staat ze dan, opnieuw op de stoep voor ons kantoor in Roermond. Ik had haar al heel lang niet meer gezien, maar ik herken haar direct. Ze ziet er goed uit, dat valt me direct op.
Tien jaar geleden stond ik haar al eerder als advocaat bij. Het was destijds een emotionele zaak, die me daarom is bijgebleven. Een zaak die je gelukkig niet dagelijks tegenkomt..
Ik weet het nog goed, de zaak van tien jaar geleden. Ze was verwikkeld in een heftige echtscheiding die veel indruk op mij heeft gemaakt. Ze bevond zich samen met haar kinderen in een zeer onveilige thuissituatie. Er was sprake van fysieke en emotionele mishandeling. Zo ernstig, dat ze op een zeker moment met haar kinderen is gevlucht, om zichzelf en haar kinderen in veiligheid te brengen. De kinderen waren toen nog erg jong maar hadden al veel meegemaakt.
In de rechtbank hebben we samen gepleit voor eenhoofdig gezag en een onderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming. De kinderen konden onmogelijk naar de vader. Hij was onberekenbaar, weigerde mee te werken aan een persoonlijkheidsonderzoek en zorgde voor onveilige situaties. Dit zag de rechtbank ook in. Het oordeel: vader mocht geen omgang of contact meer hebben met de kinderen. Moeder kreeg het eenhoofdig gezag over de kinderen. Ze bleef achter met schulden, waar ze tijdens het huwelijk helemaal geen weet van had, en ze had niets meer. In elk geval geen materiële zaken.
Ik heb respect voor haar, voor de manier waarop zij in het leven stond en de strijd die zij durfde aan te gaan voor haar kinderen maar ook voor haarzelf. Ik weet nog dat ik dacht: wat een sterke vrouw! Zij koos voor vrijheid, ondanks haar trauma’s en de nieuwe financiële obstakels die dit haar opleverde.
En nu heeft ze opnieuw mijn bijstand nodig. Ze stapt ons kantoor binnen, samen met een nieuwe man aan haar zijde. Ze vertelt dat ze drie jaar na de scheiding een nieuwe partner heeft leren kennen. Dat ze inmiddels samen met haar kinderen een hecht gezin vormen. De kinderen zijn zich de afgelopen zeven jaar aan haar partner gaan hechten en zien hem inmiddels als hun echte vader. Ik vind het heel bijzonder om te horen dat deze kinderen, ondanks hun verleden, zo’n sterke band met hun stiefvader hebben opgebouwd. Maar ik was wel benieuwd naar hun vraag…
“Ik wil graag de kinderen adopteren. We zijn een sterk en hecht gezin, de kinderen zien mij als hun vader en ik zou heel graag officieel hun vader willen worden”, vertelt de stiefvader trots.
Toen de stiefvader de moeder ten huwelijk had gevraagd, gaven de kinderen aan dat zij het heel fijn zouden vinden als hij officieel hun vader wilde worden. Ze wilden ook graag hun achternaam wijzigen. Met hun biologische vader was er helemaal geen contact meer.
En vandaag was het dan zover: het adoptieverzoek werd ter zitting behandeld door de rechter. De kinderen hadden al eerder hun zegje mogen doen bij de Raad voor de Kinderbescherming en de rechter. Zowel de Raad als de rechter waren er volledig van overtuigd dat de stiefouderadoptie en wijziging achternaam, van groot belang was voor deze kinderen.
Aan het einde van de zitting kwam het verlossende woord. De verzoeken werden toegewezen. Toen de rechter de woorden uitsprak “bij deze bent u officieel de vader van de kinderen” heb ik toch echt tegen mijn tranen moeten vechten. Dit was echt een heel mooi moment en ik voel me vereerd dat ik hier een steentje aan heb kunnen bijdragen.
